Nucleocapsin

Опис

Nucleocapsin претставува полинуклеотиден и мултивитамински комплекс кој ги активира сопствените механизми на организмот за регенерација на периферните нерви и го намалува чувството на болка.

Намена

Периферните невропатии се заболувања кои влијаат на голем дел од населението. Причините за нивното појавување се многу разновидни, а патолошките промени (аксонална дегенерација и сегментална демиелинизација на невроните) се неспецифични. Кај сите невропатии, се откриваат макрофаги кои ја фагоцитираат миелинската обвивка на нервните аксони, што го попречува спроведувањето на нервните сигнали.

Лекувањето на периферните невропатии вклучува справување со основната состојба што ја предизвикува невропатијата, санирање на оштетувањето на невроните и ублажување на симптомите. Регенерацијата на периферните нерви вклучува пролиферација на Швановите клетки, синтеза на нуклеински киселини, протеини, фосфолипиди и формирање на миелин.

Магнезиумот игра клучна улога во модулирање на NMDA рецепторите, кои се активираат од невротрансмитерот глутамат и овозможуваат јони на калциум да минуваат низ каналот, што доведува до генерирање на електрични сигнали помеѓу невроните.

Клучниот механизам со кој магнезиумот комуницира со NMDA рецепторите е преку нивно блокирање, со што се спречува прекумерниот прилив на Ca низ рецепторот. Ова води до стабилизирање на невронската мембрана и регулирање на ексцитабилноста, што резултира со релаксација и намалување на болката.

Витамините од групата Б и витаминот Д се клучни во третманот на периферните невропатии.

Б1 – Учествува во клеточно дишење, невротрансмисија, невронска спроводливост и одржување на миелинската обвивка.

Б2 – Важен за функцијата на митохондриите, а при недостаток се појавуваат симптоми на невронска дегенерација и периферни невропатии.

Б6 – Учествува во синтеза на невротрансмитерите мелатонин, серотонин, допамин и ГАБА.

Б9 – Ја одржува стабилноста на ДНК, ги штити митохондриите од оксидативен стрес и влијае на епигенетските фактори.

Б12 – Помага во обновувањето на невроните, го намалува ризикот од развој на периферни невропатии и голем број други болести.

Д3 – Има антиинфламаторно и имуномодулаторно дејство, ги намалува сигналите за болка и ја подобрува невромускулната функција.

Нуклеотидите служат како основни структурни единици за ДНК и РНК, складираат и пренесуваат генетски информации, обезбедуваат енергија за клеточните процеси, делуваат како сигнални молекули, учествуваат во ензимските реакции и придонесуваат за нормални клеточни структури и функции. Нуклеотидите помагаат во обновувањето на невроните и ублажување на болката при невропатски состојби.

Главни ефекти на нуклеотиди врз нервниот систем:

Регенеративен ефект: индукција на клеточен раст и диференцијација на невроните, како и стимулирање на реставрација на невронските миелински обвивки преку забрзување на пролиферацијата на Швановите клетки.
Невропротективен ефект: одржување и зачувување на функцијата на невроните, како и спречување на оштетување или дегенерација на нервите.
Антивоспалитeлен ефект: го намалува воспалението, а со тоа индиректно придонесуваат за ублажување на болката и невропатските симптоми.

Уридин монофосфат е вклучен во синтезата на невротрансмитери како што се уридин трифосфат и цитидин трифосфат, кои играат улога во невронската сигнализација и комуникација.

Цитидин монофосфат се метаболизира во цитидин, кој е вклучен во синтезата на невротрансмитери како што се цитидин трифосфат и уридин дифосфат, кои имаат улога во невронската сигнализација и комуникација. Цитидин е вклучен и во синтезата на ацетилхолин, чија улога е поврзана со модулација на болка.

Гванозин-монофосфат се метаболизира во гванозин, кој го намалува ослободувањето на глутамат и како резултат на синтезата на реактивни видови кислород.

Инозин монофосфат е претходник на нуклеозидот инозин, кој го модулира ослободувањето и активноста на одредени невротрансмитери, како што е инхибицијата на глутаматот, кој игра улога во сигнализирање на болка.

Нуклеотидите се вклучени во изградба на нуклеинските киселини. За возврат, нуклеинските киселини се тесно поврзани со пролиферацијата и развојот на невроните. Тие се носители на генетски информации, ја контролираат генската експресија, ги регулираат епигенетските модификации и учествуваат во синтезата на протеините неопходни за пролиферација и функција на невроните.

Инозин монофосфат се метаболизира во аденозин. Аденозин делува на специфични рецептори во централниот нервен систем наречени аденозин А1 и А2А рецептори, чие активирање го инхибира преносот на болка.

Уридин монофосфат ги активира пуринергичните P2Y рецептори, кои се наоѓаат во централниот и периферниот нервен систем, во невроните и глијата. Тие играат важна улога во клеточното сигнализирање, невротрансмисијата, имунолошките одговори и воспалението. Кога уридин се врзува за овие рецептори, тој ги активира интрацелуларните сигнални патишта, што доведува до ослободување на невротрансмитери и намалување на болката и парестезијата.

Инозин поминува низ клеточната мембрана и во невроните го активира Mst3b, протеин киназа што ја регулира диференцијацијата на аксонот. И оштетените и неоштетените аксони можат да ги прошират своите странични гранки и да формираат компензаторни кола под влијание на инозин. Тоа придонесува за зголемување на синаптичкиот контакт помеѓу кортикоспиналниот тракт и проприоспиналните интерневрони.

Кантарионот е повеќегодишно тревно растение, вообичаено се наоѓа во Европа, Азија, Африка и Северна Америка. Тоа е едно од најпознатите и најдобро проучени лековити растенија на кое со децении се спроведувани голем број клинички студии.

Екстрактот од жолт кантарион ги има следните биолошки ефекти:

Аналгетски
Невропротективен
Антиинфламаторен
Антиоксидативен

Екстрактот од кантарион содржи над 10 различни видови на корисни соединенија, од кои клучни за аналгетските механизми се: хиперицин, кверцетин и хиперфорин.

Кантарионот има невропротективно дејство и преку директно дејство на различни клеточни механизми и индиректно преку неговите антиоксидантни и антиинфламаторни својства. Во последниве години, утврдена е способноста на екстрактот да го модулира чувството на болка. Антиноцицептивните својства на екстрактот се докажани во различни модели на невропатска болка и се поврзани со модулација на различни интрацелуларни патишта: зголемување на концентрацијата на невротрансмитери, модулирање на рецепторите на N-метил-Д-аспартат (NMDA) и механизам посредуван од протеин киназа (PKC).

Антиноцицептивните својства на хиперицинот се засноваат на неговата способност да ја инхибира активноста на протеин киназа C (PKC).

Протеинот киназа C е фамилија на ензими вклучени во регулирање на функцијата на голем број клеточни процеси, вклучително и модулација на болка. Активирањето на PKC е поврзано со индукција на сигнали за болка, додека нивната инхибиција ја намалува ноцицепцијата.

NF-κB е клучен фактор на транскрипција вклучен во регулирањето на експресијата на гените поврзани со воспаление, имунолошки реакции и преживување на клетките. Доказите сугерираат дека хиперицинот го инхибира активирањето на NF-κB, што помага да се намали воспалението и да има цитопротективен ефект.

Кверцетин е добро проучен флавоноид од кантарион со изразено невропротективно и аналгетско дејство. Неговиот невропротективен ефект вклучува стимулација и регенерација на периферните аксони, инхибиција на апоптозата на невроните, како и ублажување на оштетувањето на невроните при воспаление.

За разлика од централниот нервен систем, периферните нерви имаат способност да се регенерираат по повреда. Докажано е дека стимулацијата на регенерацијата на нервите е директно поврзана со модулацијата на активноста на цикличниот аденозин монофосфат (cAMP) – сигнална молекула чија интрацелуларна концентрација значително се зголемува по оштетувањето на периферните нерви. Кверцетинот влијае на експресијата на гените на клеточно ниво поврзано со зголемување на активноста на cAMP и го стимулира формирањето на миелинот.